Herbestemming van kerken is en blijft een mooie, complexe erfgoedopgave. Ons land staat vol met sacrale monumenten zoals de 19e-eeuwse Sint-Laurentiuskerk in Weesp. Nu is de uit dienst name van deze specifieke kerk niet een 'simpel' geval van ontkerkelijking, wat in zovele andere kerken voor uiteindelijke leegstand zorgt, maar van een verzakking van de fundering. De RCE geeft een advies tot algehele herbestemming van de kerk in plaats van gedeeltelijke sloop, gezien het beeldbepalende karakter van het gehele gebouw als ensemble. Daar zijn natuurlijk genoeg argumenten voor. Het is echter een gemeentelijk monument en geen rijksmonument, dus de RCE kan enkel advies leveren: de gemeente Weesp is in ultimo verantwoordelijk voor het behoud of de herbestemming van de kerk als monument - maar de parochie is dan weer de eigenaar van het pand zelf. Is een monumentenstatus een zegen of een rem? Het debat hierover wordt al jaren gevoerd en zal waarschijnlijk niet gauw eindigen.
Is hier een compromis te bereiken tussen behoud en hergebruik? Tussen sloop en ontwikkeling? En wie gaat dat betalen? Een pand als dit kent verschillende stakeholders, die het niet altijd direct met elkaar eens hoeven te zijn. Van een gemeente hoef je wellicht niet te verwachten dat ze de volle mep betalen van een restauratie, noch van het kerkbestuur. Is de Sint-Laurentiuskerk als geheel belangrijk genoeg voor de Weespenaren dat zij het als zodanig behouden willen zien, of is Weesp juist gebaat bij een (gedeeltelijke) transformatie van gebouw en ruimte? Zien de inwoners mogelijk heil in crowdfunding, waarmee ze ook geldelijk bijdragen aan 'ownership' van hun erfgoed? De mogelijkheden zijn legio en voor elke uitkomst zullen altijd voor- en tegenstanders zijn. Dat is erfgoed: nooit vastomlijnd, altijd veranderlijk in wezen en beleving.
Voor meer informatie over de lopende, recente discussie over deze kerk kan je het dossier raadplegen op de site van het WeesperNieuws: